Het is een koude nacht in het bos. Het deed hem denken aan die ene nacht, vijf jaar eerder. Die vervloekte nacht. Was hij maar nooit op jacht gegaan die dag. Was hij maar thuis gebleven. Niemand had kunnen voorspellen dat het zo zou gaan. Hij was de beste jager van het dorp. Hoe hij die nacht de weg was kwijtgeraakt weet hij nog steeds niet. Het waren de meest vreselijke nachten. Wind, sneeuw en honger. Onstilbare honger. Hij had nooit verwacht dat hij iemand van zijn eigen soort kon eten. Hij lacht. Die honger is nooit meer weggegaan. Hoewel zijn lijf inmiddels drie keer zo groot is als vijf jaar terug, is hij veel magerder. Her en der prikken de botten uit zijn asgrijze huid. Hij veegt zijn bebloede lippen af. Hij had gehoopt dat zijn drang naar nieuw vlees minder zou worden. Maar ondanks dat hij zijn laatste slachtoffer gister gemaakt had, was hij nu alweer bloeddorstiger dan ooit.

De hoofdpersoon in het verhaal hierboven is de Wendigo, een mythisch figuur uit de verhalen van de inheemse Algonquin bevolking van Canada en het oosten van de Verenigde Staten. De wendigo lijkt een beetje op een weerwolf: mager, groot en altijd hongerig. Zijn slachtoffers zijn mensen. Sommige eet hij op, anderen laat hij leven. Deze ongelukkige zielen worden dan zelf een wendigo, met een eeuwige honger naar mensenvlees. Sommige verhalen zeggen dat de wendigo slachtoffers lokt door mensen geluiden te maken. Andere verhalen vertalen wendigo als een "geest die de mensheid verslindt".

De wendigo werd door sommige inheemse Amerikanen ook als concept gezien. De wendigo kan van toepassing zijn op elk persoon, idee of beweging geïnfecteerd met de invretende drang van hebzucht en overmatige consumptie. Deze eigenschappen kunnen, als ze de vrije loop worden gelaten, zorgen voor verdeeldheid en vernietiging. Personen die vervreemd zijn van de gemeenschap waar ze in leven kunnen, beïnvloedt door de geest van de wendigo, de ecologische balans verstoren en uiteindelijk vernietigen.

Het concept van de wendigo gaf de inheemse volkeren van Canada en de VS de mogelijkheid om het verstorende en de vernietigende invloed van het Europese kolonialisme te duiden. Het lijkt wel alsof we nu, honderden jaren later, niets veranderd zijn. Sterker nog, onze wendigo lijkt alleen maar gegroeid te zijn, nog hongeriger naar meer. Meer spullen, meer vakantie en meer leven. In die zoektocht moet alles wijken: de zee zit vol plastic, bomen worden gekapt, dieren sterven uit en de dieren die blijven leven stoppen we in kleine hokjes. We zijn, zoals de inheemse volkeren zouden zeggen, ontvreemd van het ecologische systeem waar we onderdeel van zijn.

De grootste wendigo is echter niet het individu, maar het bedrijf. Om preciezer te zijn, de naamloze vennootschap. Deze bedrijven lijken vrijgesteld van enige verantwoordelijkheid voor hun acties, zolang het de aandeelhouders maar tevreden stemt. Voor deze bedrijven gaat het maken van winst voor alles. Dat willen ze zelf niet eens altijd, maar de aandeelhouders verlangen het van ze. Je zou bijna denken dat ze niet anders kunnen. Eigenlijk is het gek. Als een persoon in je omgeving winst belangrijker zou vinden dan vriendschap, gezondheid en familie zou je hem omschrijven als psychopaat. Maar als een bedrijf het doet zijn we het als normaal gaan zien.

Het vervelende voor het individu is dat het moeilijk is om je te onttrekken aan de klauwen van de Wendigo N.V., die je constant bestookt met reclame en FOMO. Als klap op de vuurpijl maakt de inflatie en (bijna) negatieve rente het nog onaantrekkelijker om je geld niet uit te geven. Bitcoin fixes this. Althans, gedeeltelijk. Waar alles om me heen sneller lijkt te gaan, is bitcoin van nature langzaam. Transacties versturen, het opzetten van je node en de gossiping van je lightning node: allemaal duurt het langer dan je gewend bent. Ergens is dat fijn. De drang naar instant gratification hoeft niet altijd gestild te worden. Daarnaast heeft bitcoin me meer laten sparen dan ik ooit gedaan heb. Omdat bitcoin niet onderhevig is aan ontwaarding heet het ook mijn time preference veranderd. Mijn tijdshorizon is langer en ik denk beter na over de aankopen die ik nu doe.

Dat betekent niet dat de wendigo in mij verdwenen is. Ik ben nog steeds vatbaar voor de reclames van mooie gadgets. Er is nog steeds een drang naar meer salaris, een mooie auto en een groot huis. Het verschil met een aantal jaar terug is echter dat ik me bewust ben van die wendigo in mezelf. En steeds vaker kan ik weerstand bieden aan die drang en kiezen voor de optie die beter is voor mij én mijn omgeving. Tot volgende week!